Najmniejsze kości w ciele – W uchu środkowym znajdują się trzy najmniejsze kości w ludzkim ciele: młoteczek, kowadełko i strzemiączko. Te kości są niezbędne do przenoszenia dźwięków z ucha zewnętrznego do wewnętrznego.
Błona bębenkowa – Błona bębenkowa, znana również jako bębenek, jest tak cienka jak kartka papieru, a mimo to jest niezwykle wytrzymała i odgrywa kluczową rolę w przekazywaniu dźwięku.
Zakres słyszalności – Ludzkie ucho może słyszeć dźwięki w zakresie od 20 Hz do 20 000 Hz. Z wiekiem zakres ten się zawęża, szczególnie na wyższych częstotliwościach.
Echolokacja – Nie tylko nietoperze potrafią używać echolokacji. Niektórzy niewidomi ludzie rozwijają umiejętność echolokacji, używając kliknięć języka do nawigacji w przestrzeni.
Odruch akustyczny – Odruch akustyczny, czyli odruch z mięśnia strzemiączkowego, chroni ucho wewnętrzne przed uszkodzeniem przez głośne dźwięki, powodując skurcz mięśnia strzemiączkowego w odpowiedzi na intensywny dźwięk.
Ucho a równowaga – Ucho wewnętrzne nie tylko służy do słyszenia, ale również pełni funkcję w utrzymaniu równowagi. Błędnik, który jest częścią ucha wewnętrznego, zawiera kanały półkoliste odpowiedzialne za poczucie równowagi.
Ślimak – Ślimak (cochlea) w uchu wewnętrznym ma kształt spiralny i zawiera tysiące drobnych komórek rzęsatych, które przekształcają fale dźwiękowe na impulsy nerwowe wysyłane do mózgu.
Cisza jest ważna – Zbyt długie narażenie na hałas może prowadzić do utraty słuchu. Regularne przebywanie w ciszy daje uszom odpoczynek i pozwala na regenerację.
Słyszenie po urodzeniu – Noworodki mogą słyszeć już od momentu narodzin. Słuch jest jednym z najlepiej rozwiniętych zmysłów u noworodków, którzy rozpoznają głosy rodziców, które słyszeli w łonie matki.
Lokalizacja dźwięku – Ludzie mogą zlokalizować źródło dźwięku dzięki różnicom w czasie i intensywności, z jaką dźwięk dociera do każdego ucha. Mózg analizuje te różnice, aby określić kierunek, z którego pochodzi dźwięk.